Historia z cyklu: reklama szeptana.
Artystyczna ze mnie dusza, która zamiast iść za głosem serca i skończyć ASP (jak planowałam od dziecka), skończyła Polibudę (jakoś tak wyszło). Na studiach, w czasach dziko rozwijającego się kapitalizmu, realizowałam swoje artystyczne wizje i dłubałam przeróżne rzeczy oddając w komis do świeżo, co powstałego butiku. Kasa była z tego niezła, zamówienia przerastały moje możliwości, a ja przez kilka lat miałam taką radochę z tworzenia, że nawet nie zauważyłam, kiedy zostałam mgr inż.
Potem wiadomo, proza życia. Artystyczne dłubanie zawsze mi w życiu towarzyszyło, tak jak techniczne myślenie :) Ale ileż można zrobić np. czapek, miśków, koralików na własne potrzeby? Rozdawałam więc chętnym (czyt. bardzo chętnym). Tak oto moja pasja i chęć tworzenia powoli drenowała mi portfel. A ja miałam tyle pomysłów do zrealizowania! A farby kosztują! A włóczka kosztuje! A koraliki kosztują!
Wymyśliłam więc sobie, że założę bloga, złożę ofertę do jakiegoś sklepy internetowego... coś tam sprzedam i będę mieć kasę na dalsze pomysły.
Zadziałało!
Działało nawet na tyle dobrze, że nadmiar kasy zaczęłam przekazywać na cele charytatywne, bo po co mi tyle koralików, włóczki i farb?
Potem wycofałam się ze sklepu internetowego, bo nie nadążałam z produkcją (ja wymyśliłam sobie, że skupię się na czapkach - hełmach, chcąc doskonalić warsztat, a klient (nasz Pan) zażyczył sobie kilka koszulek (były w ofercie - miał takie prawo). Zatem hełmy w kąt, a farby na stół!
Czyli robiłam to, co lubię, ale nie wtedy, kiedy chciałam i miałam na to czas i warunki.
Obecnie interes sam się kręci, bez sklepu, bez marży i bez reklamy...
No nie do końca bez reklamy i tu jest właściwa opowieść o reklamie szeptanej.
A tyczy się ona tego oto produktu:
Wybrałam się kiedyś ze znajomkami na narty do Zieleńca. Wiadomo, obecnie na stoku obowiązują z goła twardsze nakrycia głowy, że tak pojadę cytatem: "he he hełmy i ka ka kaski".
Przy wejściu do schroniska mój wzrok wypatrzył coś znajomego. Pan zupełnie mi obcy, ale po zdjęciu "ka ka kasku", wyciągnął zza pazuchy zwinięty w trąbkę "he he hełm". Patrzę ja, a "paczę" i oczom nie wierzę!
Znajomy widok, ale by się jeszcze upewnić, czy aby na pewno to ten mój "he he hełm", zaczęłam zataczać wokół gościa coraz to ciaśniejsze kręgi, niczym jakiś dolnośląski Apacz.
Musiałam być czujna jak Siuks, by nie wzbudzić podejrzeń Rycerza na deskach, a jednocześnie chciałam zobaczyć niezbity autorski dowód - guzik!
Trochę te podchody trwały, bo człowiek ów do spokojnych nie należał i kręcił się niczym wkurzony elektron na ostatniej orbicie. On kręcił swoje kółka, ja swoje... aż w końcu nie wytrzymałam napięcia, podeszłam do Rycerza, pacnęłam go w ramię i wypaliłam niczym średniowieczna armata na granitowe kule:
- Dzień dobry! Przepraszam, że przeszkadzam, ale chciałam się zapytać, jak się nosi ten hełm?
No, głupszej gadki to ja nie mogłam wypalić! Miało być incognito, a wyszło "szydło z worka". Chociaż mogłam zagadać głupiej. Np. tak: "po ilu praniach jest ta czapka, bo wygląda jak nowa".
Pan wcale nie był zaskoczony moją durną zaczepką, uśmiechnął się spod wąsa i odpowiedział:
- Nie przeszkadza Pani. Jestem już przyzwyczajony do tego, że wzbudzam takie zainteresowanie (On, znaczy się, a nie moja czapka!). Żona kupiła mi tę czapkę pod choinkę w tamtym roku. Teraz noszę już przy sobie wizytówkę tej firmy i daję namiary każdemu, kto się zapyta.
W tym momencie Pan Rycerz sięgnął do portfela i wyciągnął paskudnej urody kartonik z namiarami na "moją firmę" (muszę popracować nad wizytówkami). Cyknęłam grzecznie zdjęcie, podziękowałam i pędem zmyłam się się z pola boju, bo śmiech mnie rozsadzał od środka.
Tak oto namacalnie doświadczyłam, czym jest reklama szeptana :)
A produkcja hełmów trwa, z tym, że moce przerobowe nie nadążają za popytem...
Artystyczna ze mnie dusza, która zamiast iść za głosem serca i skończyć ASP (jak planowałam od dziecka), skończyła Polibudę (jakoś tak wyszło). Na studiach, w czasach dziko rozwijającego się kapitalizmu, realizowałam swoje artystyczne wizje i dłubałam przeróżne rzeczy oddając w komis do świeżo, co powstałego butiku. Kasa była z tego niezła, zamówienia przerastały moje możliwości, a ja przez kilka lat miałam taką radochę z tworzenia, że nawet nie zauważyłam, kiedy zostałam mgr inż.
Potem wiadomo, proza życia. Artystyczne dłubanie zawsze mi w życiu towarzyszyło, tak jak techniczne myślenie :) Ale ileż można zrobić np. czapek, miśków, koralików na własne potrzeby? Rozdawałam więc chętnym (czyt. bardzo chętnym). Tak oto moja pasja i chęć tworzenia powoli drenowała mi portfel. A ja miałam tyle pomysłów do zrealizowania! A farby kosztują! A włóczka kosztuje! A koraliki kosztują!
Wymyśliłam więc sobie, że założę bloga, złożę ofertę do jakiegoś sklepy internetowego... coś tam sprzedam i będę mieć kasę na dalsze pomysły.
Zadziałało!
Działało nawet na tyle dobrze, że nadmiar kasy zaczęłam przekazywać na cele charytatywne, bo po co mi tyle koralików, włóczki i farb?
Potem wycofałam się ze sklepu internetowego, bo nie nadążałam z produkcją (ja wymyśliłam sobie, że skupię się na czapkach - hełmach, chcąc doskonalić warsztat, a klient (nasz Pan) zażyczył sobie kilka koszulek (były w ofercie - miał takie prawo). Zatem hełmy w kąt, a farby na stół!
Czyli robiłam to, co lubię, ale nie wtedy, kiedy chciałam i miałam na to czas i warunki.
Obecnie interes sam się kręci, bez sklepu, bez marży i bez reklamy...
No nie do końca bez reklamy i tu jest właściwa opowieść o reklamie szeptanej.
A tyczy się ona tego oto produktu:
Wybrałam się kiedyś ze znajomkami na narty do Zieleńca. Wiadomo, obecnie na stoku obowiązują z goła twardsze nakrycia głowy, że tak pojadę cytatem: "he he hełmy i ka ka kaski".
Przy wejściu do schroniska mój wzrok wypatrzył coś znajomego. Pan zupełnie mi obcy, ale po zdjęciu "ka ka kasku", wyciągnął zza pazuchy zwinięty w trąbkę "he he hełm". Patrzę ja, a "paczę" i oczom nie wierzę!
Znajomy widok, ale by się jeszcze upewnić, czy aby na pewno to ten mój "he he hełm", zaczęłam zataczać wokół gościa coraz to ciaśniejsze kręgi, niczym jakiś dolnośląski Apacz.
Musiałam być czujna jak Siuks, by nie wzbudzić podejrzeń Rycerza na deskach, a jednocześnie chciałam zobaczyć niezbity autorski dowód - guzik!
Trochę te podchody trwały, bo człowiek ów do spokojnych nie należał i kręcił się niczym wkurzony elektron na ostatniej orbicie. On kręcił swoje kółka, ja swoje... aż w końcu nie wytrzymałam napięcia, podeszłam do Rycerza, pacnęłam go w ramię i wypaliłam niczym średniowieczna armata na granitowe kule:
- Dzień dobry! Przepraszam, że przeszkadzam, ale chciałam się zapytać, jak się nosi ten hełm?
No, głupszej gadki to ja nie mogłam wypalić! Miało być incognito, a wyszło "szydło z worka". Chociaż mogłam zagadać głupiej. Np. tak: "po ilu praniach jest ta czapka, bo wygląda jak nowa".
Pan wcale nie był zaskoczony moją durną zaczepką, uśmiechnął się spod wąsa i odpowiedział:
- Nie przeszkadza Pani. Jestem już przyzwyczajony do tego, że wzbudzam takie zainteresowanie (On, znaczy się, a nie moja czapka!). Żona kupiła mi tę czapkę pod choinkę w tamtym roku. Teraz noszę już przy sobie wizytówkę tej firmy i daję namiary każdemu, kto się zapyta.
W tym momencie Pan Rycerz sięgnął do portfela i wyciągnął paskudnej urody kartonik z namiarami na "moją firmę" (muszę popracować nad wizytówkami). Cyknęłam grzecznie zdjęcie, podziękowałam i pędem zmyłam się się z pola boju, bo śmiech mnie rozsadzał od środka.
Tak oto namacalnie doświadczyłam, czym jest reklama szeptana :)
A produkcja hełmów trwa, z tym, że moce przerobowe nie nadążają za popytem...
