Opowiem Państwu bajkę z cyklu Potworne termoforki.
Przedstawiam Potworną Księżniczkę i Potwornego Księciunia...
A bajka ta zaczyna się tak:
Pewnego chłodnego, wrześniowego wieczora (tak, tak był taki wieczór, gdy po sierpniowych upałach powiało nagle chłodem) odebrałam maila od Pani Żanety. Choć wieczór był wyjątkowo zimny, to wiadomość tak dla równowagi była ciepła i spontaniczna. Pani Żanecie bardzo spodobał się mój termoforek - Potworek, który zrobiłam kiedyś córce. Wyjątkowo paskudnej urody to był gość, ale grzał i to było jego główną zaletą. No dobra, był tak brzydki, że aż piękny. Miał działanie rozczulająco - ogrzewające.
Z doświadczenia wiem, że jak się ma coś takiego swojego, wybranego, przytulaśnego, takie coś, co to nikt inny nie ma, takie moje na zawsze... i jak się człowiek przytuli do takiego cosia, co to nie tylko miły ale i ciepły... to aż ciepło się się robi na sercu i duszy.
Ktoś, kto rozumie zasadę działania takiego termoforka, co nie tylko zwykłym ogrzewaczem jest ale i terapeutą uroczym, ten docenić potrafi mojego "fijoła" na punkcie ich wytwarzania.
I taką oto chemią powiało.
Pani Żaneta miała gotowy pomysł na swojego ulubionego termoforka - potworka, a ja miałam robić za dobrą wróżkę i pomysł ten zrealizować.
Jak to w bajkach bywa, musi zawsze wystąpić jakieś "ALE". Takie wahanie, wstrzymanie akcji i czas do namysłu. No właśnie - Potworny Księciunio? A może Potworna Księżniczka? ALE on tak bez niej? ALE jak to? Ona bez niego? ALE jak się ma wielkie serce i równie wielką potrzebę przytulania i ogromne pokłady miłości do Ich Potworności, to po co parę rozdzielać? Wszak można pokochać duecik.
Zaiskrzyło, zatrybiło, zrobiło się potwornie miło, bo o to w tym wszystkim chodziło, by bardziej grzało niż chłodziło :)
Rzuciłam większość moich zamówień w kąt (nawet nie wiedziałam, że mam takie pojemnie kąty) i zabrałam się do pracy. Wszak te Potwornośći były z mojej bajki, tylko jeszcze o tym nie wiedziały.
A jak je już powołałam do życia, to zatańczyły ze szczęścia, bulgocząc wodnym wnętrzem:
Kochankowie do kochania.
Trochę się z nimi zżyłam, ale mam świadomość, że teraz są z innej bajki i wiem, że będą w niej grzały dłuuuugo i szczęśliwie :)
Przedstawiam Potworną Księżniczkę i Potwornego Księciunia...
A bajka ta zaczyna się tak:
Pewnego chłodnego, wrześniowego wieczora (tak, tak był taki wieczór, gdy po sierpniowych upałach powiało nagle chłodem) odebrałam maila od Pani Żanety. Choć wieczór był wyjątkowo zimny, to wiadomość tak dla równowagi była ciepła i spontaniczna. Pani Żanecie bardzo spodobał się mój termoforek - Potworek, który zrobiłam kiedyś córce. Wyjątkowo paskudnej urody to był gość, ale grzał i to było jego główną zaletą. No dobra, był tak brzydki, że aż piękny. Miał działanie rozczulająco - ogrzewające.
Z doświadczenia wiem, że jak się ma coś takiego swojego, wybranego, przytulaśnego, takie coś, co to nikt inny nie ma, takie moje na zawsze... i jak się człowiek przytuli do takiego cosia, co to nie tylko miły ale i ciepły... to aż ciepło się się robi na sercu i duszy.
Ktoś, kto rozumie zasadę działania takiego termoforka, co nie tylko zwykłym ogrzewaczem jest ale i terapeutą uroczym, ten docenić potrafi mojego "fijoła" na punkcie ich wytwarzania.
I taką oto chemią powiało.
Pani Żaneta miała gotowy pomysł na swojego ulubionego termoforka - potworka, a ja miałam robić za dobrą wróżkę i pomysł ten zrealizować.
Jak to w bajkach bywa, musi zawsze wystąpić jakieś "ALE". Takie wahanie, wstrzymanie akcji i czas do namysłu. No właśnie - Potworny Księciunio? A może Potworna Księżniczka? ALE on tak bez niej? ALE jak to? Ona bez niego? ALE jak się ma wielkie serce i równie wielką potrzebę przytulania i ogromne pokłady miłości do Ich Potworności, to po co parę rozdzielać? Wszak można pokochać duecik.
Zaiskrzyło, zatrybiło, zrobiło się potwornie miło, bo o to w tym wszystkim chodziło, by bardziej grzało niż chłodziło :)
Rzuciłam większość moich zamówień w kąt (nawet nie wiedziałam, że mam takie pojemnie kąty) i zabrałam się do pracy. Wszak te Potwornośći były z mojej bajki, tylko jeszcze o tym nie wiedziały.
A jak je już powołałam do życia, to zatańczyły ze szczęścia, bulgocząc wodnym wnętrzem:
Trochę się z nimi zżyłam, ale mam świadomość, że teraz są z innej bajki i wiem, że będą w niej grzały dłuuuugo i szczęśliwie :)
